GÜN ADLARININ KAYNAĞI: PAZAR: Farsça "bâzâr" kelimesinden. Bâzâr; alışveriş yeri, yiyecek satış yeri. Bu addan anlam değişmesiyle, haftanın günlerinden birinin adı olmuş. (Türk Dilinin Etimoloji Sözlüğü, İ.Zeki Eyyüboğlu, Sosyal Yayınlar, 1995)  PAZARTESİ: Farsça "bâzâr" ile Türkçe "ertesi" kelimelerinin birleşmesiyle oluşmuş.  SALI: İbranice'den pazartesi ile çarşamba günleri arasındaki gün. (Temel Büyük Türkçe Sözlük, Dr.Mehmet Doğan, Bahar Yayınları, 1994)  ÇARŞAMBA: Farsça'dan, çehar-şenbe (dördüncü gün).  PERŞEMBE: Farsça'dan "penc-şenbih" (beşinci-gün) anlamında. Kelime bozularak alınmış.  CUMA: Arapça'dan haftanın altıncı günü. (Türk Dil Kurumu Sözlüğü, TDK Yayınları,1965,Ankara); Arapça'dan cem'den, cum'a; toplantı, toplanmadan.)  CUMARTESİ: Arapça cum'a ile Türkçe irte'den cuma-irtesi. (Türk Dilinin Etimoloji Sözlüğü, İ.Zeki Eyyüboğlu, Sosyal Yayınlar, 1995) AY ADLARININ KAYNAĞI: OCAK: Eski Türkçe'den od (ateş)dan odak/ocak (ateş olan yer ateşlik)  ŞUBAT: Süryanice'den, şabat/şobat. Süryani dilinden, yılın ikinci ayı, ki yirmi sekiz (artık yıllarda yirmi dokuz) gün.  MART: Latince'den yılın üçüncü ayı Latince'den Mars (savaş tanrısı)tan martius (Mars'la ilgili olan, Mars ayı)  NİSAN: Süryanice'den, nisanna (kökeni Akad. nisannus)'dan Süryanice'den yılının döndürcü ayı.  MAYIS: Latince'den, yılın beşinci ayı. Latince'den, maius (magnus/büyük, maior/daha büyük, maius)'tan mayıs  HAZİRAN: Süryanice'den hazaran/hazuran (sıcak, hazıran)dan haziran  TEMMUZ: Sümerce'den dummuzi'den, İbranice'de tammuz (efendi, bey anlamında)  AĞUSTOS: Latince'den augustos (Roma İmparatoru Agustos'un adından) tan ağustos Latince'den, yılın otuz bir gün süren sekizinci ayı  EYLÜL: Süryahice'den, aylul (eylül)dan, eylül (üzüm ayı). Hint-Avrupa dillerinde "eylül" ayının karşılığı yedi sayısıdır Yılın dokuzuncu ayı olup, otuz gün sürer  EKİM: Türkçe, tarlaların ekildiği ay  KASIM: Arapça'dan ayıran, bölen, kısımlayan anlamında  ARALIK: Türkçe, iki şey arasındaki boşluk